1.
refl.v. 'gabarse, vangloriarse'
▸578.20 [e] estade com’estades de min, / e enfingede-vos ben des aqui||761.13 Se s’el enfing’é ca x’ousa||1603.1 Moitos s’enfi[n]gen que an guaanhado / doas das donas a que amor an 761.5 mando-me-lh’eu que s’enfinga / da mia cinta e xa cinga||1030.9 ca, meu amigo, falei ũa vez / convosco por vos de morte guarir, / e fostes-vos vós de min enfingir||1293.2 o que se de mí enfinge e mi canta / disseron-mi que sa coita sempr’avanta / por mí||1440.10 Por aquesto, Don Domingo, / non digades que m’enfi[n]go / de trobar||1603.9 mais daquesto nunca m’enfingirei ▸768.5 E vistes vós o que s’enfengia... 1030.3 Quand’eu fui un dia vosco falar, / meu amigo, figi-o eu por ben, / e enfengestes-vos de mí por én ▸1189.2 Buscastes-m’, ai amigo, muito mal / ali u vos enfengistes de mí||1241.8 E, pois vos eles teen por melhor / de vos enfengir de quen vos non fez / ben ▸578.14 ca mi non tolh’a mí ren nen mi dá / de s’enfinger de mí mui sen razon / ao que eu nunca fiz se mal non 2.
vt. 'finxir'
1434.2 Joan Garcia tal se foi loar / e enfenger que dava [de] sas doas
◆ Pr.Ind.:
1Sg. enfi[n]go, 3Sg. enfinge, 3Pl. enfi[n]gen||Imperf.:
3Sg. enfengia||PST:
2Pl. enfengistes ~ enfengestes||Fut.:
1Sg. enfingirei||Pr.Sbjv.:
3Sg. enfinga||Imp.:
2Pl. enfingede